fink be my lack of air when i s you but
trade to the plenty in awe of its beauty but
theft to thrive as through naught in your thought but
murder when drum i the skin of no dream.
squash me a squid in my ink but
do hug their earth in my voice but
sine no no just i see come as you are.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
to know die hard (to need err not)
to feel do part (to pay no peace)
but key i did thee to no fiddle on fa.
your crown comes a cross to no lies.
not i is la
i is la
la is.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
did i too zimbra thou as lief i live no more and
none but the pharmacist to con my breath to perk
and mend no ways i can be written as i am to thee
my splendor splash of bane to burning ochre bones to
gray to thee my rusty everglades of joy.
but yet and as of now on three i beat and yes
i butterfly.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
reign a pun the rash thy fiery hail of laughter
ravish the margins do bleed the verge to its ditch
blacken the pale and each think burden with hope
the center of our ail and complicit to tongue with.
swallow eye do i swerve in contentment
sacred to none so sick i reed in your winding
and a way is the way to my waist in the end.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
In een Metrostation
Luisteren:
https://soundcloud.com/sada-exposada/in-een-metrostation
uit: Liederen voor god en andere eenhoornigen, van Rafaël van den Acker. uitgegeven door Leida 2013.
illustratie: Jiri Buunk
to earn the page i bled
it sick to swer ve th e k
wint i snapped its str
ing to wheel the want
i broke the axles to v
erify its death be bliss.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
DE MYSTICI
zij waren in staat alles terug te brengen tot een theelepeltje.
de essentie. nergens meer voor terugdeinzen. ik sprak drie
dagen niet, en winkelstraten werden per opbod verkocht.
langharige zwendelaars kwamen ten slotte zover dat ze niet
alleen zichzelf maar ook alle nabestaanden en nietbestaanden
wisten te bedriegen. belangrijker is, wat levert ’t op. dit is een
mooi boek, ik raad het iedereen aan. van jong tot oud zullen
we de zweetdroppels van het voorhoofd wissen. het is alsof
er niets gebeurt.
voorts het over & weer aanmanen van licht. het wordt dubbel
gespiegeld in kleine glimmende zandhopen, her & der over de
vloer, die samen het portret van de desbetreffende moeder vormen.
vormen die, alhoewel niet algemeen geaccepteerd, toch wijd verbreid
zijn. al het aanwezige licht stroomt van & naar het ene raam.
boven ontspoorde het op mystieke wijze.
lichtbundels van allerlei aard.
een rare oude man.
ze trachtten een beproefde formule om te buigen.
dit werd nix.
ik sta erop dat “alles” “iets” betekent.
*
ill. Philco Predicta
nooit-eindigend verhaal bij de Calque-Muse van 20/05/2018
het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.
de zwarte diepte
de koude diepte
de diepte die doodt
de diepte die de stemmen doet verstommen
het blauw, het blauw is in mijn ogen
het duwen van de diepte streelt
het strelen van de stralen
het duwen van de diepte duwt
de diepte in mij uit
ik zit met jou aan een tafeltje in een snack-bar ergens aan een lange weg naar nergens. jij bazelt, lurkt aan een flesje cola. mannen bazelen, lurken.
ik ga naar buiten, blijf maar zitten. in een spreitje in de auto ligt mijn schelp, het is een mooi gedraaide schelp, je kan er op blazen, het klinkt echt goed, luid.
ik blaas. ik word beter, hoor maar.
mijn adem draagt mijn stem, mijn stem polijst de schelp.
het zingen zingt de zon
de zee kolkt in de buik
het dansen is het dansen van het diepe.
Vanuit de dichtgemetselde stad
pleit de poëzie
voor een terugkeer naar de natuur.
– ‘Terugkeer! Terugkeer!’
’t Is de lokroep van de natuur.
’t Is de lokroep van de poëzie.
Ik stap van Granada
naar Lorca’s casa natal
in Fuente Vaqueros,
20 kilometer verderop.
Ik stap ’s ochtendsvroeg
naar de woonplaats van de dichter
in de hoop daar te arriveren
vóór de middagzon mijn blanke huid
bruleert en confisqueert.
(incantatie, vrij naar de tekst van een Zuni-ritueel* bij de Calque-Muse van 19-05-2018)
“kom, kom de ladder op in deze dageraad
kom met het razen van regen
kom met het brullen van donder
kom hoger kom verder kom in grote getale
kom, kom de ladder op in deze dageraad
kom met de zon in het uit van je adem
kom met de maan in het in
kom met het hijgen van sterren en het zwart van de dood
kom allen kom ieder kom elk
kom levenden komt doden, komt gij vervloekten,
vernietigden, naakten, in schaarste geborenen
kom neder tot de onderste trede
adem de maan uit het uit van je adem
adem de zon in het in van je adem
raas met de regen, brul met de donder
beheers deze dag als de dag van eenieder”
*”Epigraph Come, Ascend the Ladder – Invocation to the U’wanmani (rainmakers) from Matilda Coxe Stevenson, The Zuni Indians, Annual Report N° 23 (1905) ” in Jerome Rothenberg (Ed.), Technicians of the Sacred, 3d edition, Oakland, University of California Press,2017, p3, ISBN 9780520290723
tekstuitdraai bij de C-M van 18/05/2018
dageraad. het vonkt. onvolkomen groeit
de eenzaamheid, doorgang in het lege
van de passage.
geen sentiment waarom kan worden gejammerd
maar een evident en klaar gebeuren, zekerheid voorbij het denken:
ik ben alleen, dus blijf ik hier maar wat te denken staan.
een korte bloei van mededogen
is de liefde die in het afwezige
het vertrekken van het verlangen
aankondigt, nog voor het verlangen
het afwezige naar zichzelf genoemd
en aan zichzelf gegeven heeft, geil weerom
van zelfhaat om haar eigen falen, straks.
zoals water het geheugen is van vis.
zo noem ik mij niet mij en ook niet helemaal alleen
terwijl haar wilde halen een lieftalligheid
te branden stookt, in zichtbaar
destructieve stormen steekt,
offert aan mijn uitspraak van uw wens
(uw medeplichtigheid bewezen door
dat razende ontkennen dat niemand
hoort of horen wil).
image:
text:
your roam is sacked
increase of none
unvoice my syllables
delete my jots
do touch me not
remain beatitude a
manual and litter sparks
of flight each dying ache
we try to knit the torn
of tender ligaments
to the filth of our devotion.
images: jim leftwich
text: dv
leftwich/vekemans image to text app output list
for e.d.
– advertentie –
Steun het Platform voor Literatuur en ergere Ellende:
Koop een RADIO KLEBNIKOV CD!
[bandcamp width=350 height=470 album=713829313 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false]
ontdek alle RKCD’s op
https://radioklebnikov.bandcamp.com/
ik wacht tot held’re vissen zingen
tot namiddags weifellicht vergeten
doet dat schimmen zijn de mensen
& ijl verdwijnend in wraakzuchtige
& voortvluchtige raamkozijnen
van de middag tot de avond is
je stem niet meer dan doorzichtig
vlammenspel vloeibaar katoen
& schijnwerpersfatsoen
ik denk dat held’re vissen zingen
& zo aan de even einder jij
verdwijnt in glazen uitstulpsels
van een in dit licht vergeten
& voortvluchtig schimmenspel
(1982)
ill. Odilon Redon, Geboorte van Venus
Windmolens
Vannacht moest hij een brand blussen
die zich als veenbrand
onder zijn vloer verspreidde.
Terwijl hij planken wild lostrok
om het vuur te lijf te gaan
met brandblusser en emmers water,
stonden de bezoekers in de deuropening
lacherig toe te kijken.
Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.
s’ Ochtends ging hij op het platteland
kijken naar de windmolens.
Windmolens moet je goed in de gaten houden.
Je weet het niet met die dingen.
We hebben immers te maken met
een wankel evenwicht in de stratosfeer.
Met wandelschoenen liep hij over wolken,
de wolken voelden onbetrouwbaar aan.
Je nooit laten fotograferen
als de denker was een regel
die hij ergens hoorde maar
weer vergeten waar en wanneer.
Het vlindereffect
Vannacht moest hij een brand blussen
die zich als veenbrand onder zijn vloer verspreidde.
Terwijl hij planken wild lostrok
om het vuur te lijf te gaan
met brandblusser en emmers water,
stonden de bezoekers in de deuropening
lacherig toe te kijken.
Hij kreeg het vuur wonderwel onder controle.
s’ Ochtends ging hij op het platteland
kijken naar de windmolens.
Windmolens moet je goed in de gaten houden.
Je weet het niet met die dingen.
We hebben immers te maken
met een wankel evenwicht in de stratosfeer.
Met wandelschoenen liep hij over wolken,
de wolken voelden onbetrouwbaar aan.
Je nooit laten fotograferen
als de denker was een regel
die hij ergens hoorde maar
vergeten waar en wanneer.
tekstuitdraai bij de C-M van 17/06/2018
haar spreken uw spiegel in dit spel
haar snijvlak in mijn uiting
verhelderend voor wie wil afstand doen van mij, zich schaart
bij de menigte die ik al ben met
mijn hand op uw knie de grenzen verleggend van wie u denkt te zijn
mijn hoofd in uw hoofd, geniepige vingertjes
mijn delen alom in uw vreugde
hoe snel die ook wegebt
zo word ik wakker, het kenwijsje ik
in vele variaties tussen sprei en gordijnen
zij zingt mij te liggen, en
ik lig.
Hallo lieverd,
Mijn excuses voor het verstoren
van uw dagelijkse werkzaamheden!!
Mijn naam is Advocaat Mehmet Keles Esq,
een advocaat en hoofdadvocaat die werkt
op alle gebieden van de jurisdictie van de familierechtbank.
Ik heb mijn cliënt en zijn gezin verloren
bij een auto-ongeluk, hij heeft het bedrag van
(dertien miljoen achthonderdtachtigduizend dollar)
op zijn rekening staan, ik heb een mandaat
van zijn bank gekregen om zijn naaste familieleden
te voorzien voordat het fonds in beslag wordt genomen
door de Bank.
daarom heb ik contact met u opgenomen
in deze zaak vanwege het feit dat u dezelfde
achternaam had met mijn overleden cliënt
hij komt ook uit uw land en er is geen
geregistreerde erfgenaam in zijn rekeningbestand
bij de bank,
gelieve dringend te reageren zodat ik kan
geven u alle nodige informatie
over deze erfenis transactie
voor uw beste begrip
als u geïnteresseerd bent.
Heb een mooie dag
wachten op uw snelle
antwoord!
Met vriendelijke groet!
Barr. Mehmet Keles Esq
tekstuitdraai bij de C-M van 16/06/2018
beter in de hand is de verte te houden van het geloof
dan het plezier dat uitgestreken stijf zichzelf ontkent.
het besluit is een besluit ook
dat zich bekeken weet en deinst van wat het ziet.
haar spreken hoor ik als een sissen dat haar lusten blust:
“in jouw vertaling breek ik ziende de vaten angst
terwijl ik jouw onmondigheden orden en verklaar
de hellingen immuun voor jouw oorzakelijk gewauwel”.
het licht dat toch van ergens komen moet,
ontgaat mij elke ochtend weer:
ik ben niet hier dus niemand ziet haar daar.
Spiegelliefde
In schemerwater zoekt zichzelf
hoe vreemd het was en is
in het weif’lend plasgewelf
de vrouw betekenis
Haar beeltenis danst en kleurt
valt samen met het hemelbeeld
en de avond kust en geurt
terwijl zij hem droom’rig streelt
Hij wist het niet, lag mak
te twijfelen aan de droom
die hem bezocht – zijn schroom
Tot door het dansend waterdak
haar speurend oog doorblonk
en alles in een kus verdronk
ill. Odilon Redon, Spiegeling
Waarschuwing voor kinderen
Kinderen, mocht je denken
aan de grootsheid, vreemdheid, veelheid,
schittering van de zeldzaam unieke
grenzeloze wereld die je zegt
te bewonen, stel het je dan zo voor:
Brokken leisteen rond bespikkeld
rood en groen, rond getaande
gele netten, rond wit-met-zwarte
velden dominostenen, waar
het keurig bruine pakpapier
je verleidt het lint los te knopen.
In het pakje een klein eiland,
op het eiland een enorme boom,
aan de boom een gigantische vrucht.
Pel de vrucht, ontdoe haar van de schil:
binnen in de pit zul je ontdekken:
brokken leisteen omgeven door bespikkeld
rood en groen, ingesloten door getaande
gele netten, gevangen in wit-met-zwarte
velden dominostenen, waarrond
hetzelfde keurig bruine pakpapier –
Kinders, laat het lint met rust!
Want wie waagt het pakje te ontsluiten
zal er zelf zomaar in verdwijnen,
op het eiland, in de vrucht,
brokken leisteen rond z’n kop,
merken hoe hij is ingesloten door
gespikkeld groen en rood, door getaande
gele netten, en door zwart-met-witte
velden dominostenen, met
hetzelfde bruine pakje
immer ongeopend op z’n schoot.
En, mocht hij dan denken
aan de schittering, veelheid, vreemdheid,
grootsheid van de grenzeloze, unieke,
zeldzame wereld die hij nog altijd meent
te bewonen – dan trekt hij aan het lint.
naar Robert Graves, Warning to Children
ill. Jozet Berkhout, Golfbrekers
Mijn negen wil altijd neuken met een 6
Audiospeler
heugenis
in eindeloze rijen, dicht opeen
en in verwondering te staan:
we zijn alleen,
de heuvels zijn van steen.
en hard en onvermijdelijk
de duizend ogen, paar bij paar
waarin een oud licht hangt gewogen:
dit is gevaar.
het schaduwspel herhaalt zich, bleek
en tastbaar, totdat het in de verte
sterft
en in de harde steen is ingekerfd.
als dit een moeras is, in de mist
als hier herinnering gist, waarheen
wijst de grashalm,
streng en in zichzelve opgericht?
ill. Jonas Ginter, Grashalm vs. Asphalt
Als je het niet meer weet
bij wie kan je je dan vertroosten
in een bunker van vertrouwen
gepokt en gemazeld
gepolijste kamers besloten
men beweert maar mijn geloof is tanende
waarom al dat geroep en gewauwel
hoort u mij
niets anders dan egozalf
ik observeer het hele theater
roep heel hard
boe
spoor mijn fantasie aan en verdwijn in galop
mijn eigen ridder in nood
gezond verstand is niets anders dan wat we
bekend achten
hersenen een grabbelton van
willekeur en impuls
ik geloof dat ik er een nachtje over slaap
de regisseur verdwenen
ik droom onverwachte zaken en niets verbaast
vrije val in wat ongewis lijkt
hoe klein ben ik als ik mij plaats
in het groter geheel
ik heb een zonnig karakter
dat blijkt uit niets maar ik vertel het u
zo heb ik het bedacht
Astrid
Een wolk is het, voortdurend
zich wijzigend van standpunt en vorm. Vooruit.
Wat het is, is onduidelijk, wij
horen daarbij,
het onduidelijke. Niets
is bestemd.
Voor alle zekerheid, wij,
dat zijn de mensen.
Grootgebracht in de natuur
brengen wij de natuur groot, geven
melk zoals we uitmelken.
Groot is een groot woord met weinig letters,
in een quizprogramma zou ik zeggen
wie kent er een klein woord voor hetzelfde,
mag met veel letters. Muggenziften
is een goede tweede. Spilziekte. Economie.
Maar we zitten met die wolk. We leven
ervan, damp.
Ze daalt op ons neer, de ijle nimf.
En almaar zingt de misthoorn:
‘Fout, je doet het goed!’
ill. T.A.W. Schreurs
in mei had ik een klokje
uit alle klokjes uitverkoren
ze was zo lief zo wit zo stil
de zomermaanden raasden
en in de herfst het loof verging
het werd zo snel zo leeg zo kil
de sneeuw is dik mijn lijf is stijf
er rest geen grein van mei in mij
ik werd zo gauw zo oud zo koud
soms hoor ik nog mijn klokje
wit getinkel in mijn oren
zij wordt zodra zo vrij zo blij
Hoe schrijf ik een erotisch gedicht (les 1)
Sluit gordijnen, adoreer, maar handjes thuis!
Bedenk het verre wonder dat begeerte streelt;
mijd omarmend rijm, het is er zelden pluis;
sterf van begeerte, droom slechts wat er scheelt.
Noem niets of niemand, geen beestje bij de naam,
blijf dwalen in de droomgestalten van uw bloed,
spreek uzelve aan: ‘waarvoor ik mij ten diepste schaam’
– kom nooit tot daden, keur slechts instincten goed.
Teken, schrijf, verbeeld, maar houd u verre van het lijf
(eens mocht u treffen raak en krachtig waar het schroeit),
leef als een monnik, sterf zonder ander, vent of wijf.
Schroom voor de daad, mijd de straat, waarheid zij verfoeid;
vloei vocht in eenzaamheid, stroom uit, en vloek u stijf
– alleen dán verkeert u stillekes waar liefde bloeit.
*
O, Schuimgeborene, u roep ik hartstocht’lijk aan,
leer mij ’t verlangen ijv’rig warm te houden
en in mijn oog het klaar ontuchtig beeld ontstaan
van heur verbluffend geurig diepste wouden.
U kent mijn leed, u weet hoe ’t ons is vergaan:
alleen ons smachten telt, waarvan u liefde brouwde,
en ’k sterf bij ’t horen van haar faam, hier ver vandaan,
tot ik bijkans van wijn en geil bezwijmen zoude.
Van Poseidon’s zilte mede wreed verdreven,
elk op ons eiland, gescheiden door uw schuim
– alleen de geur al doet van hartstocht beven!
Ver van ons, in hope, is der minnaars zoete luim –
een godswonder, een gunst dat we nog in ruste leven!
Slechts beeld en stem vervangt ons droef verzuim…
*
O droom van lippen, glimlach, ving’ren in de lucht,
ze zwenken, vliegen, ijlen boven buik en oog,
schilderen het beeld, het levend lijf, haar vrucht,
dat mij verzengt en grijpt in wond’re regenboog.
Ik wenste mij, ik tastte, zocht, maar ’t visioen verdween
en met mij smolt en stond weer op het helder weten:
te ver was ik van hare realiteit, alleen, ik was alleen –
maar evenzeer volhardde het vuur, het willig zweten.
Nu leg mij neer, zoals ik haar zou doen, de vlam, het is
alsof er nóg een wereld mag bestaan, van liefde rijk & blind,
waar alles trilt en zindert, brandt van louter lafenis.
Vreugde vergt verbeeldingskracht, de leugen welgezind:
schiep in lichtzinnig wensen haast tastbare geschiedenis –
in die dwaze duizeling ben ik weer het blij verdorven kind.
– voor M.M. & de Eijlders Dichtersbent
ill. Felix Edouard Vallotton
aucun geste si ce n’est qu’il est parfaitement saisi dans ce qui a été atteint
parfaitement déjà comment il aura été et donc ne se permet pas
de vouloir être un geste.
en gardant la même distance en posant,
une division est créée visiblement dans l’indivisible
telle une paroi cellulaire qui
dans un écho, du coup, n’est plus une paroi cellulaire mais mouvement
ou encore un nuage qui se déchire dans les nues
alors qu’il y a peu, c’était un marin ou un lézard.
l’inévitable qui en soi était un rien qui devrait se faire
que je commence à ouvrir si lentement dans le présent,
à déplier avec un attendrissement pieux dans la coagulation de mes plis
jusqu’à ce qu’il s’arrête juste avant que vous ne preniez la parole.
ma main bouge comme sur une mousse noire
qui a des odeurs profondes de pourri et de luxe.
Je rends visible l’euphrate qui goutte, le sahara qui se fait compter
je montre le vent de l’ouest qui transforme la mélancolie en vagues
en hectare après hectare pleines de croissance et d’anémones blanches.
oui, je parle espace car je suis trop réveillé pour le temps.
meesterlijk ik spreid momenten voor mij uit:
geen gebaar dat niet volstrekt gevat in wat vooraf
perfect bereikte al hoe het geweest zal zijn en dus
zichzelf niet gunt gebaar te willen zijn.
bij het leggen op gelijke afstand
ontstaat er merkbaar afscheiding
in het ondeelbare zoals een celwand
op een echo plots geen celwand maar
bewegen is.
of zoals een wolk in wolken scheurt
terwijl het net een zeeman was of hagedis.
het onvermijdelijke dat uit zichzelf een niets was
dat wel komen moest begin ik extreem langzaam in het nu
te openen, met devote vertedering open te plooien in het stremmen
van mijn plooien tot een stilstand net voor u toch spreken gaat.
mijn hand beweegt als over donker mos
dat diepe geuren bergt van rot en weelde.
het druppelen van eufraat laat ik zien, het tellen van sahara.
ik toon de westenwind die van weemoed golven maakt
in hectare na hectare vol met bloei van witte anemonen.
ja, ik spreek in ruimte want ik ben te wakker voor de tijd.
Ochtendlied
‘s Ochtends kraait de haan
De kikker verslikt zich in z’n gekwaak
De wezel schrikt rechtop
De vlinder fladdert van blaadje naar blaadje
Het wordt warm vandaag
De bomen vangen de eerste wind
Ze zwaaien naar elkaar in het ochtendlicht
Het zand vlijt zich tegen de kiezeltjes
De dagkrekel neemt het over van de nachtkrekel
De hond is blij met de dag en blaft opgewekt naar z’n baasje
De kraai kraait zijn krassend ochtendlied
De eerste radio knispert uit de huizen
Auto’s starten en gaan op weg
Het leven begint ’s ochtends voor alles en iedereen
Hoera!
Het is al lang kwart over acht geweest. Of kwart over zes, voor mijn part. Het doet er niet toe.
Het is immers kwart over tien.
We zijn vlug geneigd hieruit een besluit te trekken maar dat is er niet.
Als we er morgen maar niet meer aan denken.
Het is bijlange morgen nog niet.
Er kan nog veel gebeuren.
Of helemaal niets.
TER AFSCHEID
WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN
WAT EEN KUNSTENAAR BEHOORT TE DOEN
IS DE DOOD REANIMEREN OF ANIMEREN
BEIDE INTERESSANT
IK VERKIES REANIMEREN
WANT DAT SUGGEREERT DAT DOOD OOIT LEVEND WAS
OF LEVEND IS GEWEEST
DIT IS DE MELANCHOLIE WAAR IK VAN HOUD
HET LEVEN, DAT IS DE BUITENKANT VAN DE DOOD
ER ZOU NU EEN KERN IN HET LEVEN ZIJN,
ONS ONBEKEND EN GELIJK DE DOOD
ALLES WORDT OMGEVEN DOOR VERDRIET, EEUWIGE
WEEMOED EN HET GEVOEL ONBESTEMD TE ZIJN
HIER IS DE KUNSTENAAR THUIS
HIJ BEWEEGT ZICH STEEDS WEER TOT DE KERN
DIE DE DOOD IS
DOET MELDING HIERVAN AAN ANDEREN EN ZORGT
VOOR
HEELHEID
Ik zwerf en pelgrimeer op heilige wegen.
Onderweg kom ik soms compagnons tegen.
Velen van hen zijn engelen, van boven
helemaal naar hier beneden gekomen.
Soms ben ik spraakwaterval en ratel,
vaak zwijg ik dagenlang in alle talen.
Mijn bezittingen zijn beperkt
tot rugzak en tent.
Ik was mijn lijf en leden
en kleding
in een koude, kolkende rivier.
Ik scheer mijn snor,
ik trim mijn baard
met een vlijmscherp mes
of een Moors kromzwaard.
Winter. When it’s obnoxiously cold,
then I lit my tiny six kilowatt stove.
Lente en zomer. Ik slaap
onder de sterren
onder de blote hemel.
Ik aanschouw het lichtspel
van verleden zichtbaar in het heden,
oneindigheid, mysterie
en onverklaarbaarheid.
Wanneer het regent,
slaap ik in een shelter of een tent.
De temporele keten:
verleden, toekomst
en dit is het heden.
Van kribbe tot kist
en daartussen het leven.
Begin, midden, slot,
alles heeft een driedelige structuur.
’t Mystieke en mysterieuze,
’t banale en verhevene.
Van paringsdans en seks tot stof en as.
Adem in, adem uit.
Waarheid bestaat uit verhalen.
Ik wil bloot zijn
en beginnen,
schreef Paul van Ostaijen.
’t Leven is een
recalcitrante calvarietocht.
Je bent hier om je leven te beleven.
Vaarwel, old hometown.
Mijn voeten jeuken
van verlangen naar stappen.
Mijn zintuigen smachten
naar nieuwe indrukken.
Mijn hersenbanen willen
zichzelf via ervaringen herprogrammeren
tot spiksplinternieuwe, neuronale snelwegen.
Gij krijgt wat gij vraagt.
Bardo Thödol: het wiel draait
en dit kosmische spel
duurt eeuwig
of wordt stopgezet.
Door te reizen,
raak ik ontheemd
en zo transcendeer ik
mijn lijden tot dagelijks,
zelfuitgevonden geluk.
Zij kondigen zich aan als eerstgedienden:
“Heibel en trammelant, voor ieder nieuw begin”
Een angstknauw laat hen oudvertrouwd binnen
Wulps heupwiegend volgt Vernieuwzucht in hun voetspoor
Daar gaan we weer denk ik, en ja hoor
Zij voeren hoog in hun vaandel:
De Toekomst!
Heibel ziet grote veranderingen
En Trammelant zegt dat daar haast bij is
Zij laten met trompetgeschal Vernieuwzucht
Van zijn beste kant klinken,
klanken zo weemakend die ik hoor!
Ik sputter wat over nu geen ommezwaai aan mijn hoofd
Maak weloverwogen zwierende armbewegingen alsof ik dans
Trap onverwacht Heibel en Trammelant recht in het kruis
Mompel binnensmonds “een koekje van eigen deeg, my dear”
Hoor hoge piepstemmetjes kermen in koor:
Harmen doet aan vernielzucht, hoor!
Voor Vernieuwzucht heb ik wat beters in petto
Ik ga naar de kelder en haal Traditie tevoorschijn
Leg hem alles kort uit; hij knikt begripvol
Traditie weet dat dit zijn moment is:
Is top fit en er helemaal klaar voor!
Witheet en niet te houden
Vliegt ie Vernieuwzucht naar de strot
Die schrikt zich helemaal het apeloetje!
Met spastische kattensprongen stiefelt Vernieuwzucht er vandoor
Op oudkrakende botten maar nog jong van geest Traditie er achteraan
Een ratrace zoals niemand ooit zag!
Ik zal jullie vertellen hoe het afliep, Lieverds
Wees bij de les!
Met een snoekduik werpt Traditie zich op Vernieuwzucht
Hij is zijn ultieme gruwel, Vernieuwzucht knijpt de billen saam
Krijgt acuut kippenvel tussen de schouderbladen
Zweet peentjes en weet als geen ander
Traditie is groter, de Dwarsligger is groter
De grote Dwarsligger, Traditie is groot!
Nu moet je boos worden, echt
Nu moeten jullie boos worden, echt
Nu moet je echt heel boos worden, echt
Echt, JULLIE zijn immers ONZE gruwel!
Met twee handen sla je eerst links dan rechts
De Dwarsligger hard op z’n stijve kaken
Doe een pas naar achter nu, dat is wel zo gepast en zie
Een dun rillend stroompje bloed sijpelt uit z’n grote dikke neus
Ook veel tranend snot nu uit monden, oren en ogen
Allemaal oud snot!
Lach lachend hard een schaterlach!
Lachen tot je er dood bij neervalt!
Lachen tot je een ons weegt, tot het lachen je vergaat!
En lachen zullen jullie: LACHEN ZEG IK TOCH!?
Zou je dit overvol kunnen noemen? Een zaaltje met twee lange tafels en twee ramen.
Hij weet het niet. Hem lijkt het alvast goed gevuld en toch lijkt hij de afwezigen te willen monsteren. Afwezig op de begrafenis van hun eigen moeder!
Hij zou ze zijn broers moeten noemen maar komt er niet toe. Het deert hem overigens niet echt, wat kan het hem schelen. Zijn eigen dochters en de dochters van beide afwezigen maken het zaaltje overvol.
first of 15 songs generated by images made by Jim Leftwich and sent to me by mail. made with Melobytes, a free online AI Image to Sound app and the free Virtual ANS 3.0 synth
//the dv.app’s coding is rusty still, it’s been out of the loop for 10 years!
var IMG_input = “DSCN5983.JPG”;
var IMG2MIDI_url = “https://melobytes.com/en/app/ai_image2sound”;
var params =(50, 55, Major, 62, 3/4, No, Yes);
var MIDI_app =(Ableton);
var recFile=new File(Audacity, record);
var genFile= new File( dv.genMIDI( IMG_input, IMG2MIDI_url, params, WAV);
var arrangFile= new File(dv.arrangMIDI, Ableton, morotic);
//’Ableton’ is the app used for the arrangement, ‘morotic’ is one of available modes/moods of arrangement of the dv-app
new Session()=dv.session.start ();
//begin recording session, that’s the hardest part, getting the morotic dv.app to do anything..
dv.start.recording (Audacity);
ANS. read ( IMG_input , looped);
// have ANS read the image in a continuous loop
dv.play(arrangFile);
//once you got it running things start to happen! remember that!
dv..monitor(recFile);
//have dv monitor the mixing output to the recording file
dv.master(recFile);
//all it did was Normalising the Audacity output
dv.publish (recFile, WordPress);
//now that wasn’t too hard was it?
dv.comment (“frack of, will you”);
dv.exit();
———————————————————————————-
All files are released in the
Public Domain CC 0 1.0
ik worm mij in uw vlakte heer en kronkel even zo ik kraak mij de wervels heer en wriemel naakt en graatloos ik wurm mij uit de gaten van de tranen ik sla het stof van de miljoenen van mij af ik vraag u naakt zoals ik ben met rondom mij het zwart van uw aanwezigheid en in uw oog bewijs van mijn afwezigheid zolang nog ik vermag zo naakt van u te zijn in het volle woeden van uw groot gelijk,
want,
ik worm mij in uw vlakte heer en kronkel even zo ik kraak mij de wervels heer en wriemel naakt en mergloos ik wurm mij uit het weeë slijk van vergeefs vergoten tranen rondom mij ik sla het stof van de miljoenen doden van mij af (herhalen kan hier wel?) ik vraag u naakt zoals ik ben niets van hen is vreemd aan mij niets van mij is vreemd aan hen: hoe dan, wat anders kan ik zeggen dan: ‘gun mij uw vloek doe heil aan hen, ik zal uw vazen wassen in de hel.’
Judah Conchetroux, Waremme 2/02/2022 @ 7:08
